ΕΡΡΙΚΟΥ ΣΛΗΜΑΝ 42 ΠΑΤΗΣΙΑ

Mia φωτογραφία εποχής. Ο μικρόκοσμος ενός δρόμου που χάθηκε κάτω από την ανάπτυξη της μεγαλούπολης, η ιστορία μίας από τις πιο όμορφες γειτονιές της Αθήνας των μέσων του 20ου αι.

Ένα χτήμα, ένα σπίτι, μία οικογένεια μέσα στο αστικό αθηναϊκό τοπίο του μεσοπολέμου. Μια πολύτιμη μαρτυρία για έναν κόσμο που με τον πιο όμορφο τρόπο, συνεχίζει να μας θυμίζει ότι υπήρξε!.

“Τα Πατήσια στα μέσα του εικοστού αιώνα αχνοφαίνονται στο βάθος του ορίζοντα ως ένας τόπος σχεδόν ονειρικός. Σε μια Αθήνα, όπου ένιωθε κανείς τα όρια του χτισμένου κόσμου στις εξοχές ολόγυρα, μια κατοικία στο τέρμα Αχαρνών, με το κτήμα της και όλο το οικοσύστημα, ανθρώπων, πανίδας και χλωρίδας, συνιστούσε ένα μέγεθος που σήμερα μοιάζει δυσεύρετο και γι’ αυτό πολύτιμο. Οι αναμνήσεις της συγγραφέως, της Άννας Μαργαριτούλη από την τότε οδό Ερρίκου Σλήμαν με την επωνυμία μιας αστικότητας σε έναν αθηναϊκό τόπο γεμάτο χωματόδρομους και ελάχιστα αυτοκίνητα–έρχονται στη γνώση μας ως μια παρακαταθήκη με την αξία μιας πολύτιμης μαρτυρίας.

Η Αθήνα είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια σε αυτό το αφήγημα, απλωμένο με παραποτάμους σε όλο το τοπίο μνήμης που παραμένει εναργές σε όσους μεγάλωσαν τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο. Είναι μια γενιά που είδε τη γέφυρα ανάμεσα στο χθες και στο αύριο με έναν τρόπο απόλυτο και αναπόδραστο, καθώς οι γιαγιάδες και οι παππούδες έφεραν ως πολιτισμική σκευή όλη την αύρα από τα τέλη του 19ου αιώνα και οι γονείς ήταν άνθρωποι μεγαλωμένοι στον Μεσοπόλεμο, γονείς πια στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο”.

                                                                                       Από τον πρόλογο του Νίκου Βατόπουλου

«Πρόσφατα έμαθα ότι τα Πατήσια γύρω στα 1880 και παλιότερα ήταν χωριό ή προάστιο, πάντως τόπος εκδρομής για τους Αθηναίους. Αγροτική περιοχή με πολλά νερά και χωράφια όπου καλλιεργούσαν κυρίως λουλούδια. Μου έκανε εντύπωση ότι οι Πατησιώτες είχαν στείλει στη Σοφία Τρικούπη, την αδερφή του Χαρίλαου, μια βοϊδάμαξα με 15.000 τριαντάφυλλα και με το σημείωμα: «Επειδή ο αδερφός σας θα σώσει την Ελλάδα». Από τον εισαγωγή της συγγραφέως